Üniversite yıllarım geldi aklıma birden. Kimi zaman hüzünlü, kimi zaman yorgun çoğu zaman eğlenceli zamanlar. Geri dönülüp bakıldığında geçmeyecek gibi görünen ve bitmeyecek gibi gelen sınav haftaları geçip gitmiş hızla ve çoğu unutulmaya yüz tutmuş.
Zor bir çocukluk geçirmedim en nihayetinde. Eh fazla sıkıntıda çekilmedi tabi şu çenemi tutamam huyum bir kenara bırakılırsa. Olur olmaz konuşup kırıp döktüklerimi saymazsak (ki sayıları çok fazla boşboğazın tekiyimdir genel itibari ile) iyi geçinmeye çalıştım etrafımdakilerle. Doğru bildiğini söylemekten çekinmeyen ben ve bana ait gözler burnunun dikine gidip gidip duvara tosladığını da gördü; iki tane yalanla işi bitirip döneni de.
"Konuşma ve Tartışma Adabı" üzerine yapılan bir panele uğramıştım bir seferinde üniversitedeyken. Adamın biri kalktı konuşma süresi üzerine panel yöneticisinden bilgi aldı (35 dakika) geri kalan konuşmacılara baktı. Toplam konuşmacı sayısının kendi ile beraber 7 olduğunu görüp her birine yaklaşık olarak 5 dakika düştüğünü farkettirdi diğer konuşmacılara ve salondakilere. İlk konuşan kişiyi (yaklaşık olarak 20 dakika boyunca konuşmuştu çünkü )yerin dibine geçirmek için yaptı sanırsam bunu.
Sonra bu konuşmayı yapamayacağını söyleyip yerine oturdu. Sebebi sorulduğunda ise "Uzun ve boş bir konuşma yapmak için düşünmeye gerek yoktur hemen başlayabilirim. Ancak madem süremiz bu kadar kısıtlı ise konuşma üzerine yarım saat düşünüp öyle konuşmam gerekir ki boş laf etmeyeyim." dedi.
Salonda herhalde yaklaşık yüz kişi varsa neredeyse hepsi adamın suratına mal mal bakarken büyük belki basit gibi görünen o adam düşünmeden konuşma üzerine uzun uzun düşündürecek bir sebep verdi.
Boş konuşma (düşünmeden konuşma) hastalığı yüzünden bir çok kişiyi kırmışımdır bugüne kadar. Af dilediğim çoktur. Affeden de.(nedense insanlar bi sinirlenemez bana) Affetmek iyidir. Affetmek belki yapılan hıyarlığı geri alamaz ama en azından affeden ile önünüzü açar. Arada bir düşünmeden böyle itinayla konuşur sonra da cezasını çekerim.
Ne diyeyim salaklık.
Zor bir çocukluk geçirmedim en nihayetinde. Eh fazla sıkıntıda çekilmedi tabi şu çenemi tutamam huyum bir kenara bırakılırsa. Olur olmaz konuşup kırıp döktüklerimi saymazsak (ki sayıları çok fazla boşboğazın tekiyimdir genel itibari ile) iyi geçinmeye çalıştım etrafımdakilerle. Doğru bildiğini söylemekten çekinmeyen ben ve bana ait gözler burnunun dikine gidip gidip duvara tosladığını da gördü; iki tane yalanla işi bitirip döneni de.
"Konuşma ve Tartışma Adabı" üzerine yapılan bir panele uğramıştım bir seferinde üniversitedeyken. Adamın biri kalktı konuşma süresi üzerine panel yöneticisinden bilgi aldı (35 dakika) geri kalan konuşmacılara baktı. Toplam konuşmacı sayısının kendi ile beraber 7 olduğunu görüp her birine yaklaşık olarak 5 dakika düştüğünü farkettirdi diğer konuşmacılara ve salondakilere. İlk konuşan kişiyi (yaklaşık olarak 20 dakika boyunca konuşmuştu çünkü )yerin dibine geçirmek için yaptı sanırsam bunu.
Sonra bu konuşmayı yapamayacağını söyleyip yerine oturdu. Sebebi sorulduğunda ise "Uzun ve boş bir konuşma yapmak için düşünmeye gerek yoktur hemen başlayabilirim. Ancak madem süremiz bu kadar kısıtlı ise konuşma üzerine yarım saat düşünüp öyle konuşmam gerekir ki boş laf etmeyeyim." dedi.
Salonda herhalde yaklaşık yüz kişi varsa neredeyse hepsi adamın suratına mal mal bakarken büyük belki basit gibi görünen o adam düşünmeden konuşma üzerine uzun uzun düşündürecek bir sebep verdi.
Boş konuşma (düşünmeden konuşma) hastalığı yüzünden bir çok kişiyi kırmışımdır bugüne kadar. Af dilediğim çoktur. Affeden de.(nedense insanlar bi sinirlenemez bana) Affetmek iyidir. Affetmek belki yapılan hıyarlığı geri alamaz ama en azından affeden ile önünüzü açar. Arada bir düşünmeden böyle itinayla konuşur sonra da cezasını çekerim.
Ne diyeyim salaklık.
Sen boş konuşsan da, çok konuşsan da, hiç konusmasan da ben seni çok seviyorum...Fu:)
YanıtlaSil